Als de batterij even helemaal leeg is…

Soms heb ik gewoon van die dagen, waarin de energie even op is. Zonder aanleiding, zonder reden. Maar gewoon even leeg. Op die momenten vind ik van mezelf, dat ik niet zo moet piepen. “Het is een kwestie van even doorzetten”. En dan vind ik dat ik er iets aan moet DOEN (waardoor ik het nog drukker maak voor mezelf).

Afgelopen week had ik weer eens zo’n dag. Ik was er stiekem al even tegen aan het vechten. Het was niet persé productief wat er uit mijn handen kwam. Maar hé, je moet doen wat er gedaan moet worden, toch? Ik moet de uren in mijn bedrijf steken om te blijven groeien. Ook zaaien als je aan het plukken bent. Als je geen zin hebt, maak je maar zin. En als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat.

Nou, het ging dus niet meer. Ik had al een paar dagen last van hoofdpijn en inmiddels vielen mijn ogen gewoon dicht terwijl ik achter de laptop zat. De strijd was gestreden. Zelfs ik kon niets anders meer dan toegeven aan wat mijn lijf al een paar dagen probeerde te vertellen. Ik had een dag nodig waarin ik even niets ‘moest’ van mezelf, tempo terug en resetten.

Voor mijn eigen inspiratie sloeg ik het boek ‘dingen die je vandaag NIET hoeft te doen’ van Madeleine Dore open. (Sowieso een echte aanrader!) Het boek heeft zelfstandige hoofdstukken, dus je kunt het gewoon open klappen en daar beginnen waar je zin in hebt. Rara welk hoofdstuk in mijn handen open viel? ‘De valkuil van bedrijvigheid’…

Als je mijn gezicht op dat moment had kunnen zien! “Seriously?!?” Ik zal je de volledige samenvatting besparen (ga het boek vooral lezen als je dit herkent!). Maar het heeft me weer aan het denken gezet. Hoe we zo gewend zijn geraakt elkaar te vertellen hoe druk we het hebben, alsof dat de grootste prestatie is die je kunt bereiken. Over de schaarste mentaliteit, waardoor we maar door blijven pushen, ook als even afremmen misschien wel veel meer oplevert. Over het schuldgevoel wanneer we even stopen met ‘druk zijn’.

Rust nemen betekent niet persé een dag naar het plafond staren. Hoewel zo’n ‘horizontale dag’ soms best lekker kan zijn. Een dag waarop niets moet en alles mag. Maar er zijn meer soorten rust dan alleen fysieke rust. Soms is het juist ontprikkelen in het bos, een boek lezen in de zon, sporten om je hoofd rust te geven en ga zo maar door.

Voor mij heeft deze keer het plafondstaren enorm geholpen (hoewel het meer de binnenkant van mijn eigen ogen waren die ik heb bekeken)

Hoe dan ook, het blijft een zoektocht om me te houden aan mijn plannen en strategie versus luisteren naar mijn gevoel. Voor mij als ondernemer (en eigenlijk gewoon voor iedereen) zijn het twee zijdes van dezelfde medaille. Als het klopt vind ik mijn flow die bijna oneindig door kan gaan. Als ik een van die twee negeer, raak ik de controle kwijt en loopt mijn batterij leeg. Hoe strijdlustig ik ook ben om er tegen te vechten, ik win de strijd nooit. Beide zijn belangrijk. En ik mag meer leren vertrouwen op de momenten dat ze zelf om aandacht vragen.

Zoals Loesje zegt:

"Ik ben niet lui, ik bespaar energie"

Liefs,

Pauline